In 2010 vertrok Natalie Righton (1976) naar Afghanistan om voor de Volkskrant verslag te doen van de oorlog tegen het terrorisme. Anders dan de meeste journalisten reisde zij unembedded, zonder bescherming van het leger. Ton Koene, fotograaf, vergezelde haar regelmatig. Tegen het einde van haar correspondentschap zette Koene zijn fotocamera op filmstand om vast te leggen hoe zij werkt en wat haar drijft. Resultaat: een drieluik dat een ontluisterend beeld geeft van de oorlogssituatie in een land, waar de haat tegen buitenlanders groeit, jihadistengroepen floreren en waar tegelijkertijd het onderlinge wantrouwen diep is geworteld en de corruptie hoogtij viert. Hoe is het om als vrouwelijke journalist te wonen en te werken in Afghanistan? Drie jaar lang woonde Natalie Righton in de hoofdstad Kabul en reisde, gehuld in traditionele kleding, het land rond en sprak met alle partijen. Anders dan haar mannelijke collega's kon zij ook met Afghaanse vrouwen in gesprek. Haar reisgenoot Ton Koene legde minutieus vast hoe ze omgaat met de precaire veiligheidssituatie in het land en met de moeilijkheden waar zij als vrouw tegenaan loopt. We zien een onverschrokken westerse vrouw die zich voortdurend bewust is van haar kwetsbare positie en die, behoedzaam maar doelgericht, diep weet door te dringen in de Afghaanse samenleving. Een zelfstandige journalist die gedreven maar zorgvuldig te werk gaat, een intensieve band opbouwt met haar tolken, via hen zelfs contacten weet te leggen met woeste krijgsheren en Taliban, elke reis grondig voorbereidt en op onveilige trajecten haar hoofddoek verruilt voor een boerka, vrijwel nooit langer dan drie uur ergens verblijft vanwege het gevaar voor kidnapping, en ervoor waakt dat de gekte van de oorlog haar niet in zijn greep krijgt. In het teken van de Nederlandse politietrainingen. 'Goede acteurs in een slechte B-film', schrijft Righton hierover in de Volkskrant. We zien haar voor het eerst embedded rondreizen in de provincie Kunduz met de Nederlandse militairen. Die zijn voor Righton gewoon 'één van de strijdende partijen'. Ze praat dus ook met Afghaanse politiechefs, lokale krijgsheren en de Taliban en ze gaat de straat op om te peilen hoe de gewone burgers de veiligheidssituatie ervaren. Zijn de Nederlandse inspanningen voldoende geweest, is Kunduz klaar voor het vertrek van de Nederlanders in juli?